تأثیر آموزش گروهی مهارتهای ارتباطی با رویکرد مذهبی بر میزان سازگاری اجتماعی دانشجویان دختر

مقدمه: سازگاری اجتماعی با محیط های مختلف از جمله محیط دانشگاه نیاز به مهارت های خاصی دارد. عقیده بر این است که ارتقای مهارت های ارتباطی در بهبود و سلامت روانشناختی افراد مؤثر می باشد. مطالعات زیادی نشان داده اند که بین سازگاری اجتماعی افراد و باورها و اعمال مذهبی رابطه معناداری وجود دارد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر آموزش گروهی مهارتهای ارتباطی با رویکرد مذهبی بر میزان سازگاری اجتماعی دانشجویان دختر ساکن در خوابگاههای دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود. 38 نفر از دانشجویان خوابگاه به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. آموزش مهارتهای ارتباطی با رویکرد مذهبی برای 4 هفته داده شد و پرسشنامه سازگاری اجتماعی توسط هر دو گروه قبل و بعد از مداخله تکمیل شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی واستنباطی (تی مستقل، آنالیز واریانس) استفاده شد. یافته ها: آزمون t مستقل نشان داد میانگین نمره سازگاری اجتماعی قبل از انجام مداخله در دو گروه تفاوت معناداری نداشت (66/0 = p). این در حالی است که میانگین نمره سازگاری در گروه آزمون بلافاصله بعد از مداخله (006/0 = p) و یک ماه بعد از مداخله (005/0 = p) به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بوده است. همچنین آزمون آنالیز واریانس با مشاهدات تکراری نشان داد که در گروه کنترل میانگین نمره سازگاری اجتماعی بین سه زمان تفاوت معناداری نداشت (92/0 = p). نتیجه گیری: آموزش گروهی مهارت های ارتباطی با رویکرد مذهبی سازگاری اجتماعی دانشجویان دختر ساکن در خوابگاه را افزایش داد پس می توان جهت افزایش سازگاری اجتماعی دانشجویان خوابگاه از آموزش مهارتهای ارتباطی بارویکرد مذهبی استفاده نمود.